Głowa rysia jest bardzo charakterystyczna: stosunkowo mała, zaokrąglona i bardzo wyrazista. Różnią się od innych rysiów kotów krótkim ogonem i frędzlami na końcach uszu. Masa ciała rysia wynosi od 5 do 30 kg. Istnieją 4 rodzaje rysi: Ryś pospolity – pospolity w Eurazji. Ryś kanadyjski – mieszka w Kanadzie. Norweski Kot Leśny należy do kotów, które potrafią przystować się do życia w bardzo trudnych warunkach. Niezwykle stara rasa, pochodząca z Norwegii, a posiadająca też swoich dalekich przodków z Wielkiej Brytanii, coraz szerzej znana jest w Polsce i poszerza grono swoich wielbicieli. 1. Czy kot tej rasy może żyć w polskich warunkach? Kot norweski posiada piękne futro, które pozwala mu na to, by nie straszne były mu chłody i zimne wiatry. Skrajne warunki atmosferyczne, w jakich przyszło mu żyć, uodporniły go na minusowe temperatury. Łapy predysponowane do chodzenia po śniegu i dwuwarstwowa okrywa włosowa to atuty czworonoga, pomagające w dostosowaniu się do środowiska. W polskich warunkach klimatycznych daje sobie doskonale radę – zarówno jako kot wychodzący, jak i żyjący w domu. 2. Jak wygląda? Duży, półdługowłosy kot o mocnej budowie, osiągający wagę 5-9 kg o bujnym, puszystym ogonie. Bardzo skoczny i zwinny dzięki tylnym łapom, dłuższym od przednich. Cechą charakterystyczną jest dwuwarstwowość sierści, tak jak u wielu psów: dłuższa i krótsza. Dłuższa posiada włos ościsty, znajdujący się na wierzchu, krótsza – puszysty podszerstek. Sierść tego rodzaju skutecznie chroni przed przemoczeniem. Cechą norweskich leśnych jest kryza wokół szyi i portki na tylnych kończynach oraz tufki na szczytach uszu, przypominające wyglądem rysia. Kot norweski leśny posiada prawie wszystkie odmiany kolorystyczne, z wyjątkiem umaszczenia typowego dla syjamów, chocolate i lila, a kolor tęczówki powinien być zgodny z barwą futra. 3 Charakter Koty norweskie leśne są bardzo łagodne i przyjaźnie nastawione. Mimo dość dużych rozmiarów i wyglądu przypominającego dzikiego kota przywiązują się do swojego opiekuna. Potrafią doskonale dzielić teren z kotami i innymi zwierzętami. Uwielbiają wspinać się i skakać oraz chętnie bawią się i angażują fizycznie. Są bardzo inteligentne i ciekawskie, muszą o wszystkim wiedzieć i wszędzie sprawdzać, co dzieje się w okolicy. Mają opinię cierpliwych, więc mogą żyć i bawić się wspólnie z dziećmi. Koty norweskie w domu nie powinny być jedynym zwierzęciem, najlepiej żeby posiadały tej samej rasy towarzysza lub innego kota do wspólnej zabawy, wówczas będą radosne i szczęśliwe. 4. Pielęgnacja i zdrowie Koty tej rasy nie są wymagające, jesli chodzi o ich pielęgnację. Sierść z podszerstkiem kot stara utrzymywać się w dobrej kondycji sam, wymaga ona tylko przeczesania, by zapobiec tworzeniu się kołtunów. Kot, który będzie przyzwyczajony do szczotkowania od małego, nie powinien sprawiać problemów i nie denerwować się przy tego typu zabiegach. Podczas linienia można podawać trawę kocią i pasty słodowe, by wesprzeć naturalne procesy wydalania kłaczków. Koty raczej należą do zdrowych, w naturalny sposób selekcjonowane na przestrzeni lat, nie mają poważnych problemów reprodukcyjnych, z utrzymaniem miotu, z porodem. Hodowcy rasy zwracają uwagę na ryzyko wystąpienia kardiomiopatii przerostowej (HCM) i glikogenozy typu IV (Andersen). Zarówno dla hodowcy jak i przyszłego właściciela ważne powinny być zatem regularne badania kontrolne i pozostałe, wykluczające ryzyko powstawania chorób genetycznych. By cieszyły się dobrym zdrowiem psychicznym i kondycją powinny mieć możliwość korzystania z szarpaków i drapaków oraz innych dedykowanych im akcesoriów. 5. Żywienie Kot jest drapieżnikiem i jego dieta powinna być mięsna, dzięki czemu wyposaży go w dostęp do białka. Dieta BARF – czyli podawanie surowego mięsa jest bardzo dobrym rozwiązaniem, jednak wymaga nabycia wiedzy właściciela, wskazanej przy tego typu żywieniu. BARF wymaga podawania mięsa w określony sposób, łącząc go z innymi produktami i suplementami. W przypadku karmienia karmą suchą lub gotową karmą mokrą mięso musi znajdować się u góry listy składników. Nie wolno karmić kota tylko mięśniami, lecz też podrobami np. wątrobą, która posiada substancje odżywcze. Karma nie powinna posiadać w składzie produktów ubocznych, takich jak cukier czy środki spulchniające. Eskarabahos Wszystko o kotach małych i wielkich. CIEKAWOSTKI O HODOWLI SERWALA W DOMU. Śmieszne koty [#9] CIEKAWOSTKI O HODOWLI RYSIA W DOMU Akwarystyka, akwarium i ryby akwariowe. To trzy tematy z wiedzy ogólnej na temat hodowania rybek. O każdym z nich napisałem w poprzednich odcinkach. Teraz napiszę część najnudniejszą. Napiszę, skąd to się wzięło i jak się rozprzestrzeniało, że dziś akwarium stoi w niejednym domu i nie stanowi rzeczy słowo pochodzące z łaciny, mówiące, że jest to wiedza powstała z doświadczeń z zakresu hodowli, pielęgnacji i obserwacji roślin i zwierząt w odizolowanych zbiornikach ze szklanymi ścianami. Zaczęło to się strasznie dawno temu. Człowiek od zarania dziejów współżył z przyrodą i ze zwierzętami. Udomowił konia, krowę, psa, kota i wiele innych. W końcu dlaczego nie miałby mieć w domu ryb? Jeśli nie jako zwierzę użytkowe, to może jako ozdobne? Pierwsze pisane informacje o hodowanych rybkach znalazły się w literaturze chińskiej z okresu dynastii Sung z X wieku W basenach ozdobnych przy pałacach i rezydencjach panujących, hodowano złote rybki. To był złoty karaś. Rybka niewiele wymagająca jeśli chodzi o tlen i wyżywienie. A stała się najmodniejszą, żywą ozdobą. Za dynastii Ming, po roku 1547, trzymanie rybek ozdobnych z porcelanowych wazach było nieomal powszechne. W Europie złote rybki pojawiły się 1611 roku w Portugalii. W 1750 roku markiza de Pompadour otrzymała je w prezencie od Francuskiej Wschodnio Indyjskiej Kompanii. Trzymanie rybek w szklanych pojemnikach stawało się coraz bardziej popularne. Ale przełom w hodowli rybek w akwarium i możliwości zapewnienia im dłuższej egzystencji, stanowiło odkrycie przez angielskiego botanika Warda, że rośliny pochłaniają dwutlenek węgla wydychany przez zwierzęta i uwalniają jednocześnie do otoczenia tlen niezbędny do ich życia. Odkryta została wzajemna zależności roślin i zwierząt, czyli zasada równowagi biologicznej. Ta sama zasada obowiązuje w wodzie. Akwarystyka, jako wiedza przyrodnicza, przyczyniła się do odkrycia, poznania, zbadania, zrozumienia i upowszechnienia wiedzy o ogromnej ilości zwierząt i roślin wodnych, o ich życiu, rozmnażaniu, umiejętnościach, zwyczajach, zależnościach i możliwościach adaptacyjnych do określonych warunków otoczenia. To przepastna wiedza, która zawsze zaskoczy Cię czymś, czego nie wiedziałeś, pomimo lat praktyki. Akwarystyka pozwoliła też na wprowadzenie w życie doświadczeń z krzyżowaniem różnych gatunków w celu uzyskania odmian mocniejszych, odporniejszych, w ciekawszych kształtach i [łac. ‘naczynie na wodę’]. Nazwę tą użył po raz pierwszy angielski przyrodnik Gosse w 1853 roku. To zbiornik ze szklanymi ścianami, o rożnym kształcie i pojemności. Ma, ujmując to w najkrótszy sposób, służyć od hodowli i obserwacji zwierząt i roślin wodnych. Powinien mieć ściany płaskie, gdyż półokrągłe deformują obraz wnętrza. Takie właśnie zbudował anglik Warrington w 1850 roku umieszczając w nim, prócz ryb, także rośliny, kamienie, piasek i ślimaki. Udowodnił, że należy usuwać resztki organiczne zatruwają wodę i odbierają w procesie gnilnym tlen. Bo gdyby nie to, woda nie wymagała by wymiany. Są akwaria morskie, czyli słonowodne i akwaria słodkowodne. Morskie całkiem rozmyślnie pominę. Zaś słodkowodne - wśród nich wyróżnić można: - Ogólne - z rybami różnych gatunków, ale z tymi samymi preferencjami bytowymi, - Tarliskowe – przystosowane w danym momencie dla pary określonego gatunku, gdzie odbędzie się tarło i wylęg narybku, - Wychowalne – taki większy żłobek lub przedszkole dla podrastającego narybku, - Wystawowe – to te, gdzie możemy ryby oglądać i nic ponad to. Ma je prawie każde ZOO, - O specjalnym przeznaczeniu - odizolowane, z zapewnieniem całkowitego spokoju, jak: a/ szpital dla osobników chorych lub podejrzanych o chorobę, b/ hodowla planktonu lub innego rodzaju pokarmu żywego, c/ love room, czyli miejsce do poczęcia nowego narybku, d/ izba porodowa, e/ przedszkole dla dorastającego narybku, f/ areszt dla agresywnych i niebezpiecznych dla innych osobników. Wszystkie one muszą one jednak spełniać podstawowe warunki bytowe: dobre natleniane, utrzymanie koniecznej temperatury wody i jej składu chemicznego, właściwe oświetlenie, odpowiednia roślinność. Ryby akwariowe – było już o nich sporo. Dodam tylko, że najczęściej trzymanymi gatunkami w akwariach domowych są: żaglowce, złote rybki, wielkopłetwy, proporczykowce, pawie oczka, pielęgnice, mieczyki, gupiki, gurami, kardynałki, danio, brzanki, różanki. Każde mają swoje wymagania, co do wielkości zbiornika, gatunków roślinności, jej rozsadzenia oraz ilości, czystości i zmineralizowania wody, jej pH i temperatury, natlenienia, naświetlenia akwenu, pokarmu i jego doboru, zabiegów pielęgnacyjnych i hodowlanych, warunków w zbiornikach towarzyszących. Chcemy, żeby było dobrze? Zalecam szukanie innych, bardziej dokładnych i fachowych wydań książkowych. Im większą posiądziemy wiedzę, tym lepsze uzyskamy rezultaty w hodowli rybek akwariowych. I nie tylko. Czego Wam życzę i Waszym rybkom. Oby były szczęśliwe w Waszych akwariach, a Wy dumni ze swoich hodowli. Oto uprawa grzybów krok po kroku! Wybierz odpowiednie miejsce – grzyby lubią ciemne i wilgotne miejsca, więc koniecznie znajdź właśnie takie. Przygotuj podłoże – do uprawy grzybów potrzebujesz mieszanki podłoża, która zawiera torf, wermikulit i nawóz. Przygotuj pojemniki – do uprawy grzybów potrzebujesz różnych pojemników Wszyscy znamy kota dachowca. Często przemyka się pod kołami zaparkowanych samochodów lub wyleguje leniwie na chodniku. Mimo tego, że może wyglądać, jakby niczego im nie brakowało, dachowce żyjące na ulicy są zwyczajnie nieszczęśliwe, często chore, a także żyją o wiele krócej, niż osobniki przebywające w domu. Na świecie istnieje wiele ras kotów, ale niezaprzeczalnie dachowce występują najczęściej, z uwagi na brak kastracji i bezdomność. Są to jednak wspaniałe, kochające koty, które marzą o dobrym domu. Jakie są zalety kociego „kundelka”? Kot domowy – historia Dachowce zostały przywiezione ze starożytnego Egiptu do Europy przez Fenicjan. Początkowo ich liczba była naprawdę niewielka. Dopiero później, Rzymianie przybyli do Europy z większą liczbą osobników. Rzymianie doceniali użytkowe walory kota, którego spotkali w Afryce. Kot razem z rzymskimi legionami trafił do przeróżnych zakątków Europy, zaczynając od Włoch, kończąc na Wielkiej Brytanii (tam dał początek kotom brytyjskim krótkowłosym). Nie wyklucza się, że na terenie Europy kot domowy krzyżował się ze żbikiem, który był większy i silniejszy od kuzyna pochodzącego z Afryki. Geny żbika odpowiadają za piękne pręgi u kotów rasy tabby. Różnorodność dachowców jest wynikiem przede wszystkim braku ingerencji człowieka w ich rozmnażanie, dzięki czemu mamy teraz piękne dachowce w kilku różnych wariacjach umaszczenia. Koty przeżyły i miały dobre warunki do rozmnażania, ponieważ człowiek o nie dbał. Zapewniał kotom pożywienie i schronienie, przez co selekcja naturalna nie była w ich przypadku tak groźna jak u żbików afrykańskich. Płowe, brązowe i piaskowe umaszczenie połączone z delikatnym wzorem tabby zapewniał mruczkom idealny kamuflaż do polowania, ale także do ukrycia się wśród drzew i krzewów. Niestety koty białe, czarne, czy czarno – białe nie miały już tak łatwego życia. Ze względu na kolor sierści miały o wiele mniejsze szanse na upolowanie jedzenia, a do tego istniało większe prawdopodobieństwo, że zostaną zauważone przez drapieżników. Z drugiej stronny, dzięki ochronnie zapewnianej przez człowieka, kamuflaż przestał być dla nich tak bardzo istotny. Dodatkowo warto zaznaczyć, że mimo wszystko najczęściej spotykanym umaszczeniem kota dachowca jest umaszczenie szare i brązowe pręgowane. Kot dachowiec – zalety Co warto wiedzieć o dachowcach? Przede wszystkim koty dachowce są zazwyczaj zdrowe. Ich pula genów jest bardzo bogata, a ryzyko chowu wsobnego minimalne. Wymiana genetyczna była od początku bardzo duża, do teraz jest z uwagi na to, jak ogromny problem z bezdomnością kotów ma świat. Z pewnością nie ma jednak żadnych typowych chorób, do których dachowce byłyby predysponowane, bynajmniej. Wymiana genetyczna była na tyle duża, że te koty domowe są uważane za bardziej odporne i dłużej żyjące, niż rasowe mruczki. Koty dachowce mają bardzo zróżnicowane charaktery. Można uznać to za plus lub minus, ale niezaprzeczalnie z dachowcem nie będziecie się nudzić! W przypadku kotów rasowych, można określić pewien ogólny rys charakterologiczny (choć oczywiście nie ma pewności, że sprawdzi się w u każdego osobnika!). Dachowce mają cały wachlarz przeróżnych cech osobowości. Niektóre są spokojne, inne lękliwe, otwarte, skryte, czy uwielbiające zabawę. Wiele co prawda zależy od socjalizacji danego osobnika, ale można ogólnie przyjąć zasadę, że dachowce cechują się większą różnorodnością genów. Nigdy jednak nie wiadomo co wyrośnie z kociaka (i tyczy się to zarówno hodowli, jak i dachowców). Dlatego jeśli zależy wam na ukształtowanym charakterze i dość dużego prawdopodobieństwa konkretnego zachowania zwierzaka, warto rozglądać się za dorosłym osobnikiem. Bardzo polecam to rozwiązanie, dorosłym kotom jest trudniej znaleźć dom, bo nie są tak „urocze”, jak puchate kociaki. Jednak tak naprawdę o wiele lepiej można dogadać się z dorosłym mruczkiem, aniżeli z maluchem, którego rozsadza energia. Sama mam dwie kotki które przygarnęłam z ulicy kiedy były kociętami i kocurka, który w chwili adopcji miał 8 lat. Przyznaję, że kotki miały niespożyte pokłady energii przez prawie dwa lata, z kolei kocurek jest kochanym miziakiem, który oczywiście potrzebuje codziennej zabawy, ale jego charakter jest o wiele bardziej przewidywalny. Kot europejski a dachowiec Panuje mit, jakoby każdy dachowiec Europy bym kotem europejskim krótkowłosym. Nie jest to prawdą. Z całą pewnością kot europejski krótkowłosy jest rasą naturalną, ale trzeba wiedzieć, że możemy uznać kota za rasowego tylko wtedy, kiedy posiada rodowód. Istnieje zatem duże prawdopodobieństwo, że Twój mruczek faktycznie posiada większość genów rasy kota europejskiego krótkowłosego, jednak za rasowe uważa się tylko osobniki, których pochodzenie możemy udokumentować. Rasowe koty europejskie krótkowłose posiadają też standardy dotyczące budowy ciała, czy odmian barwnych. Kot europejski krótkowłosy został uznany oficjalnie za rasę przez FIFe dopiero w 1982 roku, czyli dość niedawno. Hodowcom bardzo zależy na zachowanie genotypu sięgającego czasów starożytnych. Kot europejski (inaczej kot celtycki) ma być zatem mruczkiem jak najbardziej przypominającym koty, które opanowały Europę razem z rzymskimi legionami. Warto dodać, że krzyżowanie do z innymi rasami nie jest dopuszczalne. Rasowe koty europejskie krótkowłose są hodowane przede wszystkim w Skandynawii. W tych krajach problem bezdomności zwierząt został tak naprawdę rozwiązany (udało się tego dokonać dzięki rządowym programom kastracji kotów wolno żyjących i kastracji kotów domowych, ale również restrykcyjnej hodowli kotów rasowych (krajom Skandynawii udało się całkowicie wyeliminować problem pseudohodowli). W Polsce niestety nie istnieją hodowle tej rasy. Przede wszystkim dlatego, że nie widzi się sensu w namnażaniu osobników, skoro mamy ogromny problem z bezdomnością wśród dachowców. Rasowego europejczyka nie kupimy zatem w naszym kraju, ale szczerze powiedziawszy, po co to robić, skoro można dać dom bezdomnemu zwierzakowi? Dachowiec – kot idealnie pasujący do domu Koty dachowce są wspaniałymi towarzyszami człowieka i zapewniam, że przynoszą wiele radości! Adopcja jest bardzo ważną częścią wkładu w walkę z bezdomnością kotów, która jest w naszym kraju absolutnie ogromnym problemem. Jest to szansa na dobry i kochający dom dla mruczka, który latami błąka się po ulicach. Bezdomność rodzi (i to dosłownie!) kolejne problemy. Najczęściej bezdomne koty są niekastrowane i rozmnażają się w niekontrolowany sposób. Kocięta są chore, głodne i często giną pod kołami samochodów, przez trutki, z rąk człowieka, czy przez choroby. Możliwości adopcji są praktycznie nieskończone. Istnieje cała masa schronisk, fundacji i domów tymczasowych, z których można przygarnąć zwierzęcia. W przypadku dorosłego osobnika możemy mieć dużą dozę pewności co do zachowania charakteru, przy kociakach będzie to raczej loteria. Niezależnie jednak od tego, czy adoptujesz przez fundację, dom tymczasowy, schronisko, czy olx, NIGDY, absolutnie NIGDY nie zabieraj do domu kota młodszego niż 12 tygodni. Wielu behawiorystów uważa to za formę znęcania się nad zwierzętami. 12 tygodni to absolutne minimum, jakie kociak musi spędzić z mamą i rodzeństwem. Jest to nie tylko kwestia zdrowia fizycznego, ale przede wszystkim psychicznego i zachowań społecznych! Kocia mama socjalizuje kota szczególnie intensywnie po 8 tygodniu życia, to znaczy, że uczy go kiedy gryźć, kiedy pozwalać się głaskać, jak się bawić. Niestety przedwczesne odłączanie kociaków od mamy jest ogromnym problemem. Dorosły kot, który został przedwcześnie zabrany od mamy, będzie cierpiał na problemy behawioralne. Będzie gryzł nasze łydki, drapał ręce, może być agresywny. Nie zliczę ile kotów traci przez to dom i trafia do schroniska, albo co gorsze, do uśpienia. Niedobory socjalizacyjne nie są uleczalne. Odpowiednia praca z behawiorystą może nieco wyciszyć problem i zminimalizować natężenie kłopotliwych zachowań, jednak taki kot NIGDY nie będzie zdrowym, stabilnie psychicznym kociakiem. Sami widzicie, że lepiej poczekać te dodatkowe kilka tygodni, niż przez kilkanaście lat skazywać kota i siebie na kłopoty. Zapisz się na newsletter! Polub mój fanpage: https://www.facebook.com/intravelPLGaleria zwierząt gdzie można kupić karmówki:https://www.facebook.com/RerekumkumGE/Obserwuj mnie na Ins

Rasa kota wyhodowana w USA przypominająca z wyglądu miniaturowego i zaletyZdrowieHistoriaWzorzecCiekawostkiCharakter rasy kot pixie-bobPixie-bob to kot aktywny i towarzyski. W swoim przywiązaniu do rodziny przypomina psa i jest wspaniałym kompanem dla dzieci. Dogaduje się też z innymi kotami i psami w domu. Silnie przywiązuje się do rodziny, łatwo uczy aportowania i chodzenia na smyczy. Jest ciekawski, chętnie przebywa blisko opiekuna i towarzyszy mu w codziennych zajęciach, ale równocześnie jest spokojny i nie narzuca się, po prostu jest obok. Swoje uczucia nierzadko wyraża robiąc „baranki”.Koty rasy pixie-bob są dosyć gadatliwe; wydają rozmaite dźwięki: ćwierkają, gruchają, czasami warczą. Z kolei większość rzadko miauczy, a niektóre osobniki wcale tego nie robią. Wady i zalety rasy kot pixie-bobWadyrasa rzadka, trudna do zdobyciaZaletymiły towarzysz rodzinyśrednio aktywny, nienarzucający się, zrównoważonyłatwo się uczyakceptuje inne zwierzętazdrowyniewymagający w pielęgnacji Zdrowie rasy kot pixie-bobGeneralnie jest to rasa bardzo zdrowa i odporna, ponieważ hodowcy zadbali o szeroką bazę genetyczną. Nadal od czasu do czasu „dolewa się” świeżej krwi. Jak dotąd brak doniesień o jakichś szczególnych predyspozycjach do chorób mających podłoże genetyczne. Prawdopodobnie niektóre pixie-boby mogą mieć problemy związane ze skróceniem kręgosłupa, jednak ponieważ nie promuje się u nich maksymalnej redukcji ogona (tak jak np. u manksów), problemy te prawdopodobnie są u nich dużo że niektóre pixie-boby są wrażliwe na określone leki i każdy kot powinien być karmiony karmą dobrej jakości lub zbilansowanym pożywieniem przygotowywanym w domu. Należy pamiętać o dostosowaniu pokarmu do wieku, stanu zdrowia i aktywności danego rasa łatwa w pielęgnacji (wystarczy czesać futerko raz na tydzień, okresowo czyścić uszy i kąciki oczu). W przypadku kotów niewychodzących zalecane jest przycinanie pazurków co 2-3 tygodnie – podobnie jak u innych ras kotów. Kotom odmiany długowłosej warto podawać preparaty odkłaczające. Historia rasy kot pixie-bobRasa pixie-bob pochodzi ze Stanów Zjednoczonych. To umięśniony, krzepki kot domowy, który z wyglądu przypominać ma rysia rudego (amerykański gatunek rysia występujący w USA). Ryś ten nosi w j. angielskim nazwę bobcat (bob – krótki ogon, cat – kot). Choć faktycznie koty te wyglądają trochę jak miniaturowe rysie, to mają typowe charaktery domowych mruczków. Rasa występuje w dwóch długościach 1985 r. Carol Ann Brewer (hod. Stoneisland) nabyła od pary mieszkającej u podnóża Gór Kaskadowych w stanie Waszyngton cętkowanego kocurka z krótkim ogonem i dodatkowymi palcami. W 1986 r. przygarnęła klasycznie umaszczonego kocura, którego nazwała Keba. Pomimo niedożywienia był on bardzo wysoki – w tamtych okolicach uważano, że takie koty są wynikiem krzyżówki kota domowego z rysiem (dziś wiemy, że nie jest to możliwe). Keba pokrył należącą do sąsiada kotkę domową o imieniu Maggie, kocięta urodziły się w kwietniu 1986 r. Z tego miotu Carol Ann wzięła sobie jedną z kotek o dzikim umaszczeniu z rozmytymi cętkami na rudo-płowym tle. Nadała jej imię Pixie. Wkrótce Carol Ann zauważyła, że te krótkoogoniaste koty mają bardzo charakterystyczny wygląd i zaczęła poszukiwać w okolicy podobnych egzemplarzy, aby stworzyć nową rasę. Do hodowli włączyła 23 koty z okolic Gór Kaskadowych. Uważano je za efekt krzyżówek z rysiem. Carol Ann ukuła termin „Legend cat” (kot-legenda). Wkrótce do programu włączyli się inni 1989 r. Carol Ann opracowała wzorzec i nazwała tworzoną rasę pixie-bob. W 1993 r. wystąpiła do TICA z wnioskiem o uznanie rasy, co nastąpiło wstępnie w 1994. Od 1998 r. rasa ma już prawo do championatów. Uznają ją także ACFA i cieszy się sporą popularnością w USA i staje się też coraz częstsza w Wielkiej Brytanii. W Polsce jak dotąd brak hodowli rasy kot pixie-bobPixie-Bob – rasa nieuznana przez FIFePochodzenie: Stany ZjednoczoneCharakter: zrównoważony, aktywny, przyjacielski, mocno związany z opiekunemWielkość: średni do dużegoWaga: samce 5,5-8 kg, samice 3,5-5,5 kgWygląd ogólny: muskularny i masywny o prostokątnym kształcie ciałaGłowa: Duża do średniej, w kształcie odwróconej gruszki. Włos na policzkach rosnący do dołu tworzy bokobrody podobne jak u Średnio duże, szerokie i głębokie u podstawy. Dosyć szeroko rozstawione. Zaokrąglone na końcach. Pożądane pędzelki, wyraźniejsze u odmiany długowłosej. Z tyłu „odcisk kciuka”.Oczy: Średniej wielkości, głęboko osadzone, trójkątne. Złote, brązowe lub Szeroki, o lekko zbieżnych liniach. Duże Muskularny, krzepki, grzbiet nieco wznoszący się w kierunku zadu, głębokie boki, szeroka klatka długie i muskularne, tylne dłuższe od przednich. Łapy duże, min. długości 2 cale (ok. 5 cm) a maksimum sięgający do stawu skokowego. Ogon krótszy niż 1 cal lub pełny jest wadą dyskwalifikującą. Może być wygięty, ale powinien być elastyczny i swobodnie się Odmiana krótkowłosa: krótka, nieco odstająca; odmiana długowłosa: średnio długi włos, nie dłuższy niż 5 cm, nieco miększy i bardziej przylegający do ciała niż u odmiany wszystkie odcienie maści cętkowanej, gdzie cętki są nieco rozmyte przez ticking, idealne umaszczenie ma tło od płowego do rudo-brązowego z małymi cętkami, ale ważniejszy jest typ niż maśćAktywność: średniaOdporność/podatność na choroby: bardzo odporny; doskonale znosi niskie temperaturyMożliwość zakupu kociaka: w Polsce brak Ciekawostki o rasie kot pixie-bobNadal krążą pogłoski o tym, że koty te są wynikiem krzyżówki kota domowego z rysiem. Jednak badania genetyczne potwierdziły, że zarówno rasa pixie-bob, jak i amerykański ryś, są w 100% domowymi kotami. Rysie są zbyt odległe genetycznie, aby taka krzyżówka była 2013 r. odkryto u kotów rasy Manx aż 4 różne mutacje w genie T odpowiedzialnym za rozwój ogona. Wszystkie one wywołują skrócenie ogona. Obecność jednej z tych mutacji stwierdzono także u ras amerykański bobtail i jest jedyną rasą, u której dopuszczalna jest polidaktylia, czyli obecność dodatkowych palców. Maksymalna dopuszczalna liczba palców na jednej łapie to się tym artykułem:

Ich ciało pokrywa gruba warstwa pięknej, bujnej sierści chroniącej rysie przed mrozem. Poniżej prezentujemy najważniejsze informacje i ciekawostki na temat rysiów. 1. Obecnie na świecie żyje kilka gatunków rysiów. Można do nich zaliczyć rysia rudego, rysia kanadyjskiego, rysi euroazjatyckiego i rysia iberyjskiego. CIEKAWOSTKI O HODOWLI RYSIA W DOMU Właścicielka Tairy: :) Odcinek zrealizowany w celach edukacyjnych aby poszerzyć wiedzę ludzi na temat zwierząt, ich hodowli, żywienia oraz sposobów wychowywania. W tym odcinku poruszam temat rysia bobcat :) Obserwuj mnie: ► Polub mój fanpage: ► SnapChat: ► Mamy również grupę: ► Zachęcam do subskrybowania i pozdrawiam! -------------------------------------------------------------------------------------------- MÓJ SPRZĘT: ► Plecak który zabieram na wyjazdy: ► ► Aparat kompaktowy którym kręcę vlogi: ► ► Aparat główny Lumix: ► ► Mikrofon kierunkowy: ► ► Zegarek: ►
Ciekawostki o hodowli lotopałanki w domu! Zobacz wideo. Nowoczesny gabinet dentystyczny w Des Plaines. Cerek 3D, korony i mostki w czasie jednej wizyty, wybielanie, czyszczenie, prostowanie metodą Invisalign.

CIEKAWOSTKI O HODOWLI RYSIA W DOMU | Päivittäiset uutiset CIEKAWOSTKI O HODOWLI RYSIA W DOMU ja siihen liittyvä kuva ryś stepowy ryś stepowy ja siihen liittyvät tiedot [penci_button link = “#” icon = “” icon_position = “left”] katso[/penci_button] Lisätietoja ryś stepowy tai muista aiheeseen liittyvistä uutisista on osoitteessa me toiminta CIEKAWOSTKI O HODOWLI RYSIA W DOMU ja siihen liittyvä kuva ryś stepowy CIEKAWOSTKI O HODOWLI RYSIA W DOMU ryś stepowy ja siihen liittyvät tiedot Tairy Owner: Odcinek edukacyjny poszerzający wiedzę ludzi o zwierzętach, ich hodowli, żywieniu i rodzicielstwie. W tym odcinku poruszam temat rysia rudego 🙂 Śledź mnie: ► Polub mój fanpage: ► SnapChat: ► Mamy też grupę: ► Zapraszam do zapisu i pozdrawiam! ————————————————– —————————————— MÓJ SPRZĘT: ► Plecak, który biorę na wycieczkach: ► ► Kompaktowa kamera, do której nagrywam vlogi: ► ► Główna kamera Lumix: ► ► Mikrofon kierunkowy: ► ► Oglądaj: ►. >>> Löydät muuta mielenkiintoista tietoa täältä me Jaa täällä #CIEKAWOSTKI #HODOWLI #RYSIA #DOMU. [vid_tagit]. CIEKAWOSTKI O HODOWLI RYSIA W DOMU. ryś stepowy. Toivomme, että löydät tietoa aiheesta ryś stepowy täällä Kiitos, että katselit tätä sisältöä.

sW2meDI. 444 208 484 430 168 91 127 65 218

ciekawostki o hodowli rysia w domu